Een blessure zit in een klein hoekje

Vol goede moed stap je volleybalveld in. Rustig aan warm lopen, even rekken en strekken en dan lekker inspelen. Je voelt je goed en hebt zin om zo nog even een potje te volleyballen.


Tijdens het inslaan loopt alles gesmeerd. De ene naar de andere bal raak je met speels gemak.
De coach doet zijn praatje en stoomd je klaar om lekker te gaan knallen!
Je geeft de tegenstander een handje en wenst ze veel plezier en succes.


De eerste service zoeft over het net, de pass komt mooi op rechtsvoor en net op het moment dat je de bal wil spelen voelt het alsof iemand tegen je kuit schopt. Je kijkt om je heen maar geen van je teamgenoten staat in de buurt. Een scherpe pijn verspreid zich door je kuit en je kunt niet meer verder. Zweepslag.. 
De nachtmerrie van elke PVT’er!


Hopelijk blijft een blessure jullie bespaard en kan je genieten van elke wedstrijd die nog op het programma staat.


Veel liefs
Moeder de Vrouw

Ontspruit de liefde dit jaar?

Een paar weken geleden vroeg ik het hen nog; ‘PVT is weer in aantocht, jullie zijn er gewoon weer bij toch?’ Maar het antwoord wat ik kreeg was niet het antwoord wat ik had willen horen. ‘Nee dit jaar zijn we er helaas niet bij’. Mijn hart stokte in mijn keel. Dit nieuws moest ik even verwerken.

Ze leerden elkaar kennen tijdens PVT ’19. Zij was coach van Gomarus College Groningen dames B. Hij spelend voor VIAA Zwolle. Toen er een volleybal met zijn telefoonnummer voorbij rolde, trok zij de stoute schoenen aan en zocht contact. En zo geschiede. Wat begon als een PVT-fling is ontplooid tot een huwelijk.

Maar nu voor het eerst in 6 jaar tijd zijn beiden niet aanwezig bij het mooiste volleybaltoernooi van het jaar. Of zij het daar net zo moeilijk mee hebben als ik, weet ik niet.

Wat ik nu hoop? Dat er dit jaar weer zo’n mooi liefdesverhaal ontpopt. Zoals er velen al zijn voorgegaan. Dan kunnen we elkaar nog jaren aansteken met het volleybalvirus wat PVT heet.

Door: Moeder de Vrouw